Διάβασα κάποιες δηλώσεις που έκανε ο Γάλλος πρέσβης στην Αθήνα και ο οποίος μεταξύ άλλων επεσήμαινε ότι η ελληνική πρωτεύουσα έχει σημαντικά πλεονεκτήματα σε σχέση με το Παρίσι, αναφερόμενος στον τρόπο ζωής, στα μαγαζιά που μπορείς να τα βρεις μέχρι αργά, στα κλαμπ και στα μπουζούκια που διανυκτερεύουν. Μάλιστα, έλεγε χαρακτηριστικά ότι δεν τον ενοχλεί η πυκνή δόμηση και η έλλειψη πρασίνου και θεωρούσε λογικό να έχει αυτά τα χαρακτηριστικά μια πρωτεύουσα που χτίστηκε τα τελευταία εξήντα χρόνια. Πάνω απ' όλα όμως εξήρε την ελληνική ψυχή, το ταπεραμέντο και το φιλότιμο...
Σκεφτόμενος τα λόγια αυτά του πρέσβη και ενώ την ώρα που γράφω αυτό κατακαίγεται το Πόρτο Γερμενό, έχω να παρατηρήσω τα εξής:
- Ταξιδεύοντας στην Ιταλία, τη Γαλλία και την Ελβετία, διαπίστωσα ότι οι χώρες αυτές είναι καταπράσινες και φαίνεται, ακόμα και στον επισκέπτη, ότι δε λειτουργούν με τη λογική του καταπατητή, του οικοπεδοφάγου και του οικοδομικού συνεταιρισμού.
- Θεωρώ ότι η ανθρώπινη ύπαρξη μπορεί να λειτουργήσει και, εν τέλει, να αναπνεύσει και να επιβιώσει πολύ καλύτερα κοντά στη φύση και όχι στο τσιμέντο.
- Γύρω μου δε βλέπω Έλληνες αλλά Ελληνάρες, το φιλότιμο γκρεμοτσακίστηκε πάνω στο τσιμέντο και η καπατσοσύνη της φυλής μας είναι απλά και μόνο αλητεία, αδιαφορία για ό,τι συμβαίνει γύρω μας και έλλειψη σεβασμού για τους άλλους και το περιβάλλον μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου