Το Μουσείο Θεόφιλου το επισκέφθηκα για πρώτη φορά πριν 20 χρόνια όταν ήμουν φαντάρος στη Λέσβο. Το επισκέφθηκα και το 2005 με τα παιδιά μου. Βρίσκεται σε μια καταπληκτική ελαιόφυτη περιοχή, τη Βαρειά, κοντά στο αεροδρόμιο του νησιού. Θυμάμαι έναν πιλότο της British Airways που στο μεσοδιάστημα από την άφιξη ως την αναχώρηση της πτήσης του, πήρε ένα ταξί και πήγε να δει το Μουσείο. Στεκόταν με τη στολή του ευλαβικά μπροστά στους πίνακες και ανάσαινε βαθιά την Ελλάδα. Είναι μια Ελλάδα που άλλοι την ανασάινουν και άλλοι την πνίγουν. Το 2005, την τελευταία δηλαδή φορά που πήγα, ο χώρος του Μουσείου είχε σημαντικότατες φθορές και ελλείψεις. Η εγκατάλειψη είχε ήδη αρχίσει. Διαβάζω τώρα ότι 86 πίνακες του σπουδαίου λαϊκού ζωγράφου καταστράφηκαν. Για την ακρίβεια άφησαν να καταστραφούν κάποιοι ανίκανοι και ανεγκέφαλοι άνθρωποι που έγραψαν στα παλιά τους τα παπούτσια τη συντήρηση του Μουσείου. Το ότι η τοπική αυτοδιοίκηση του νησιού έχει βαρύτατες ευθύνες είναι δεδομένο. Ο υπουργός Πολιτισμού όμως, που με τόση ευχέρεια και άνεση περιφέρει τη ματαιοδοξία του, αμφιβάλλω εάν συγκινείται από το πινέλο και τα χρώματα του Θεόφιλου. Για να είμαι μάλλον ακριβής, νομίζω ότι του είναι παντελώς αδιάφορα. Διαβάζω ότι τώρα το ΥΠΠΟ σκέφτεται να συγκροτήσει επιτροπές επί επιτροπών για να δουν το θέμα της συντήρησης. Κουραφέξαλα. Η ζημιά έχει γίνει. Και για μία ακόμα φορά αποδείξαμε ότι είμαστε παντελώς ανίκανοι όχι μόνο να αναδεικνύουμε την κληρονομιά μας αλλά και να τη διατηρούμε απλώς. Η Γενική Γραμματέας του ΥΠΠΟ και προσωπική φίλη του Πρωθυπουργού τι σκέφτεται να κάνει; Είμαι σίγουρος ότι δε θα κάνει τίποτα γιατί δεν μπορεί απλώς να κάνει κάτι. Αλλά πες μου τον φίλο σου να σου ποιος είσαι.
Θ.Σ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου