8.1.11

Ομιλία της Γαλλίδας κλινικής ψυχολόγου Μαρί Ντ’Ενεζέλ στο Megaron Plus


«Μέσα σ’ έναν κόσμο που τον χαρακτηρίζει η άρνηση του θανάτου, όπου πολύ συχνά οι άνθρωποι πεθαίνουν μέσα στη μοναξιά, τη σιωπή και την εγκατάλειψη», η πρωτοπόρος Γαλλίδα κλινική ψυχολόγος Μαρί Ντ’Ενεζέλ (Μarie de Hennezel) έρχεται στη σκηνή του Megaron Plus την ερχόμενη Πέμπτη 13 Ιανουαρίου για να δώσει μια ενδιαφέρουσα διάλεξη και να αποδείξει ότι μπορεί κανείς «να αντιμετωπίσει το τέλος σε συνθήκες ανθρώπινες, με αξιοπρέπεια, χωρίς αβάσταχτο πόνο ανάμεσα στην οικογένεια και τους φίλους του».

«Μέσα σ’ έναν κόσμο», σημειώνει η Μαρί Ντ’Ενεζέλ «που θεωρεί ωραίο θάνατο τον αιφνίδιο ή τουλάχιστον τον σύντομο, μια μαρτυρία για την αξία των τελευταίων στιγμών της ζωής, όχι μόνο δεν είναι περιττή, αλλά συμβάλλει στην εξέλιξη μιας κοινωνίας που, αντί να αρνείται τον θάνατο, διδάσκεται πώς να τον εντάσσει στη ζωή».

Την ομιλία της, που πραγματοποιείται σε συνεργασία με την Γαλλική Πρεσβεία και το Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών, θα προλογίσει ο καθηγητής, Στέφανος Γερουλάνος.

Η Μαρί Ντ'Ενεζέλ αφιέρωσε τη ζωή της σε αυτούς που είναι κοντά στο τέλος της δικής τους, έζησε με τον καθένα τους την κορυφαία ώρα του τέλους και έμαθε ότι η επίγνωση της θνητότητας μπορεί να δώσει στην ύπαρξή μας τη βαθύτερη ουσία της.

«Μετά από τόσα χρόνια που πέρασα κοντά σε ανθρώπους στις τελευταίες τους ώρες, δεν ξέρω τίποτα παραπάνω για το θάνατο, αλλά έχω περισσότερη εμπιστοσύνη στη ζωή. Ζω πιο έντονα και πιο ουσιαστικά τις λύπες και τις χαρές που μου αναλογούν και εκτιμώ τα μικρά, καθημερινά, αντανακλαστικά πράγματα, όπως η αναπνοή και το περπάτημα» αναφέρει η ίδια.

Η διάσημη Γαλλίδα ψυχολόγος, γεννήθηκε στην Λυών, το 1946 και ήταν ήδη καθηγήτρια αγγλικών και μητέρα τριών παιδιών, όταν αποφάσισε να γυρίσει στο Πανεπιστήμιο, για να σπουδάσει ψυχολογία. Αφού απέκτησε μεταπτυχιακούς τίτλους στην κλινική ψυχολογία και στην ψυχανάλυση, στο Πανεπιστήμιο Paris VII, εργάστηκε, για τα πρώτα επτά χρόνια της καριέρας της, με γυναίκες που ήθελαν να κάνουν διακοπή κύησης και στη συνέχεια, για τρία χρόνια, κοντά σε έγκλειστους, βαριά ψυχασθενείς.

Από τους πρωτοπόρους της παρηγορητικής φροντίδας στην Γαλλία, με στερεή πίστη στην ποιότητα της αποχώρησης από τη ζωή, συνέβαλε στη δημιουργία της πρώτης Μονάδας Παρηγορητικής Αγωγής της Ευρώπης, η οποία ιδρύθηκε το 1987 στο διεθνές νοσοκομείο της Πανεπιστημιούπολης του Παρισιού.

Η δουλειά της Μαρί Ντ'Ενεζέλ στη μονάδα αυτή της πρόσφερε ένα συγκλονιστικό υλικό, για να γράψει το βιβλίο, «Ο Μύχιος Θάνατος» (1995), το οποίο έγινε παγκόσμια επιτυχία και μεταφράστηκε σε 20 γλώσσες.

Τον πρόλογο του βιβλίου- που κυκλοφορεί στα ελληνικά, από τις εκδόσεις Synergie - έγραψε ο Φρανσουά Μιτεράν, λίγους μήνες πριν πεθάνει, ο οποίος είχε παίξει καθοριστικό ρόλο, ως πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας, στην ίδρυση της Μονάδας Παρηγορητικής Αγωγής.

«Όσοι έχουν το προνόμιο να συντροφέψουν κάποιον στις τελευταίες ώρες της ζωής του», γράφει η Μαρί Ντ'Ενεζέλ στον «Μύχιο Θάνατο», «γίνονται μάρτυρες των πιο πολύτιμων στιγμών. Λίγο πριν το τέλος, όλοι προσπαθούν να αφήσουν τη μύχια ουσία τους: μια κίνηση, μια φράση, κάποτε μόνο ένα βλέμμα, που δηλώνει τι έχει πραγματική σημασία και αυτό που δεν ειπώθηκε σε ολόκληρη ζωή, από αδυναμία ή δισταγμό».

Μετά την επιτυχία του βιβλίου αυτού και ενώ είχε εργαστεί και στην Ένωση για την Παρηγορητική Φροντίδα των Πασχόντων από AIDS, ανέλαβε να κάνει το 2002, τον απολογισμό του γαλλικού Υπουργείου Υγείας για τον «ανθρώπινο χαρακτήρα» του γαλλικού συστήματος παρηγορητικής φροντίδας. Συμμετείχε επίσης, ως εμπειρογνώμων, στην ομάδα που επεξεργάστηκε τον νόμο Leonetti (Γάλλος Υπουργός Υγείας), ο οποίος διαχωρίζει την ευθανασία από την παρηγορητική ιατρική.

Η Μαρί Ντ’Ενεζέλ, που πιστεύει ότι η συντροφιά σε όσους βαδίζουν προς το θάνατο είναι ιερός προορισμός, περιοδεύει , αυτόν τον καιρό, σε όλα τα γαλλικά νοσοκομεία, ώστε να συμβάλει στη δημιουργία ομάδων που θα φροντίζουν τους ασθενείς χωρίς ελπίδα ίασης. Παράλληλα συντονίζει διαλέξεις και σεμινάρια, στην Γαλλία και το εξωτερικό, για την φροντίδα όσων αποχωρούν από τη ζωή, αλλά και για την αποδοχή και τον χειρισμό του γήρατος.

Έχει τιμηθεί με το Παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής, μετά από πρόταση του σοσιαλιστή πρωθυπουργού, Λιονέλ Ζοσπέν, καθώς και με τα διάσημα της αξιωματούχου της Εθνικού Τάγματος της Αρετής.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου